در این دوره از کمآبی و تنش آبی رنج میبریم. در حالیکه ما ایرانیان بنیانگذار جذابترین و خارقالعادهترین شاهکارهای مهندسی و معماری در حوزه انتقال آب یعنی قنات (کاریز) و کانالهای انتقال آب در خشکترین مناطق کشور بودهایم. با احداث و استفاده از این سازهها در گرم و خشکترین مناطق ایران نیز آب و زندگی همیشه جاری بوده است. قناتها یکی از مهمترین شاخصههای تمدن ایران بهشمار میرفته و برخی از شهرهای کشور در کنار همین قناتها شکل گرفتهاند. قناتها یا کاریزها همان آبراههای زیرسطحی هستند که در دل زمین جاریاند و امروز میبایست آن را به ابرپروژه ملی «آبراه ایران» به سطح زمین منتقل کرده و خلیج فارس و دریای عمان را به دریای خزر (کاسپین) متصل کنیم. اگرچه تاکنون طرحهای مختلفی درباره انتقال آب به مناطق کویری ایران مطرح و مطالعاتی نیز انجام شده، ولی به عقیده اینجانب اصلیترین و تنها راه نجات ایران از بحران خشکسالی، اجراییسازی طرح اتصال خلیج فارس و دریای عمان به دریای خزر (کاسپین) از طریق احداث آبراه ایران است. پروژه «آبراه ایران» میتواند به یکی از شاهکارهای فنی و مهندسی ایران در عصر جدید تبدیل شود و بهعنوان بزرگترین پروژه عمرانی تاریخ و همچنین بزرگترین پروژه آبرسانی بشر در فهرست عجایب مهندسی جهان قرار گیرد.